Fai unhas días promovín un manifesto (pode lerse aquí) que redactei para apostar por unha única candidatura de unidade popular para a esquerda chantadina e que tivo, dentro do discreto e modesto alcance deste blogue, unha notábel repercusión cunhas 300 visitas desde a súa publicación.
Afortunadamente, un grupo de persoas sumouse a ese chamamento e moitas outras en conversas privadas, no esencial, coinciden na diagnose de que a división é un erro e unha irresponsabilidade que só conduce a unha vitoria da dereita nun contexto socio-político do máis propicio para que se pudese albiscar o comezo dunha nova xeira política no país do Faro.
Amais, pode comprobarse que os asinantes pertencen praticamente a todas as sensibilidades, con presenza notábel de independentes que non militamos formalmente en ningún partido (o cal nin é mérito nin demérito), e que temos coincidencia xa non só na unidade, mas tamén na necesidade dunha asemblea aberta que controle a acción institucional dos seus representantes, mais que, fundamentalmente, propoña (con grupos de traballo sectoriais nos que se implique o tecido social), constrúa e debata para atinxir a unidade popular, que debe contemplar o electoral como apéndice ou panca para alimentar a sociedade civil e as súas loitas.
O control democrático da cidanía afastaría esta unidade popular das derivas doutros experimentos que se deron en Chantada como Chantada Nova. Non sería unha candidatura independente, non sería unha candidura para facer de paraugas dalgún partido. Non, sería unha candidura con vontade de transformar o noso concello valéndonos da ferramenta institucional da que dispomos e póndoa ao servizo da maioría e baixo o control directo da cidadanía.
Após conversas con representantes do BNG, de Iniciativa por Chantada e de Chantada aberta a sensación é que, cada día que pasa, a división lonxe se superarse aprofúndase e prímanse os estreitos prismas partidarios ao ben común da cidadanía do noso concello.
Paradoxal e felizmente, moitas persoas dentro desas plataformas tamén apostan pola unidade ou estarían dispostos a que esta se dera baixo observancia dalgunhas condicións ou liñas vermellas. Un laño de esperanza e unha raiola de sentido común que desexamos se remate impoñendo.
Afortunadamente, un grupo de persoas sumouse a ese chamamento e moitas outras en conversas privadas, no esencial, coinciden na diagnose de que a división é un erro e unha irresponsabilidade que só conduce a unha vitoria da dereita nun contexto socio-político do máis propicio para que se pudese albiscar o comezo dunha nova xeira política no país do Faro.
Amais, pode comprobarse que os asinantes pertencen praticamente a todas as sensibilidades, con presenza notábel de independentes que non militamos formalmente en ningún partido (o cal nin é mérito nin demérito), e que temos coincidencia xa non só na unidade, mas tamén na necesidade dunha asemblea aberta que controle a acción institucional dos seus representantes, mais que, fundamentalmente, propoña (con grupos de traballo sectoriais nos que se implique o tecido social), constrúa e debata para atinxir a unidade popular, que debe contemplar o electoral como apéndice ou panca para alimentar a sociedade civil e as súas loitas.
O control democrático da cidanía afastaría esta unidade popular das derivas doutros experimentos que se deron en Chantada como Chantada Nova. Non sería unha candidatura independente, non sería unha candidura para facer de paraugas dalgún partido. Non, sería unha candidura con vontade de transformar o noso concello valéndonos da ferramenta institucional da que dispomos e póndoa ao servizo da maioría e baixo o control directo da cidadanía.
Após conversas con representantes do BNG, de Iniciativa por Chantada e de Chantada aberta a sensación é que, cada día que pasa, a división lonxe se superarse aprofúndase e prímanse os estreitos prismas partidarios ao ben común da cidadanía do noso concello.
Paradoxal e felizmente, moitas persoas dentro desas plataformas tamén apostan pola unidade ou estarían dispostos a que esta se dera baixo observancia dalgunhas condicións ou liñas vermellas. Un laño de esperanza e unha raiola de sentido común que desexamos se remate impoñendo.
Mentres a unidade parece naufragar en bloque en dúas mareas, moi ao meu pesar, o esperpento cobra unha nova dimensión. A irresponsabilidade, desde o comezo en piloto automático, pode conducir (se non o evitamos ativamente) a un escenario que deixaría pequenos os de Valle-Inclán: dúas primarias, tres candidaturas, seis partidos.
A suma neste caso multiplica e a nosa vila, cunha crise demográfica e económica irreversíbel no curto prazo, non está para deixar pasar oportunidades. Tampouco a esquerda ten tantos efectivos como para non tecer un espazo común de decisión, deliberación e diálogo alén das diferenzas partidarias lexítimas que, no entanto, son mínimas no nivel local e non deben impedir a confluencia en moitísimas loitas sectoriais.
É a hora de visibilizar a coherencia cos discursos transformadores que ofrecemos ao conxunto da sociedade desde a esquerda. É a hora de decidirmos se imos deixar pasar outra oportunidade para unha moribunda Chantada. É a hora de ver se na esquerda estamos para empoderarnos como cidadáns ou para empoderar unicamente "cada un aos seus". É a hora de someter as decisións instucionais ao control directo de calquera cidadán que desexe participar na asemblea e partille o noso programa exerza o control sobre os resepresentantes da CANDIDATURA de UNIDADE POPULAR. É a hora dos feitos.
Unha advertencia final: non sempre hai segundas oportunidades.
É a hora de visibilizar a coherencia cos discursos transformadores que ofrecemos ao conxunto da sociedade desde a esquerda. É a hora de decidirmos se imos deixar pasar outra oportunidade para unha moribunda Chantada. É a hora de ver se na esquerda estamos para empoderarnos como cidadáns ou para empoderar unicamente "cada un aos seus". É a hora de someter as decisións instucionais ao control directo de calquera cidadán que desexe participar na asemblea e partille o noso programa exerza o control sobre os resepresentantes da CANDIDATURA de UNIDADE POPULAR. É a hora dos feitos.
Unha advertencia final: non sempre hai segundas oportunidades.
Sem comentários:
Enviar um comentário